هر چهارسال یک بار، جام جهانی فوتبال برگزار میشه، اون هم هر بار در یه نقطه از جهان.خیلی ها کلی هزینه می کنند تا بتونند در این بازی ها شرکت کنند. خیلی ها هم هزینه می کنند تا تماشاچی این بازی ها باشند چه به صورت مستقیم و چه به صورت غیر مستقیم. خلاصه تب فوتبال در اکثر افراد کم و بیش وجود داره.
با اونی که توپ زیر پاشه حرکت می کنیم و دریبل زنان جلو می ریم تا برسیم به دروازه و تا میشه خودمون گل بزنیم.نشد به هم تیمی پاس بدیم تا یکی دیگه گل بزنه. اگه بی هدف گل زدیم یا پاس ندادیم کلی آخ و اوخ می کنیم که یه موقعیت گل را از دست دادیم. حیف.
گاهی هم پاس می دیم اما پاس خوبی نیست و توپ دست غیر خودی می افته. اون موقع است که تازه باید فکر چاره باشی که چطوری راهی که تا اونجا اومدی را دوباره بتونی طی کنی
همه ی اینها را گفتم که بگم زندگی هم یه جام جهانی داره منتهی هر لحظه تو زمین داری بازی می کنی. حواست را جمع کن که خوب بازی کنی وگرنه باید تو ذخیره ها بشینی و بازی بقیه را تماشا کنی. بازی اونهائی که از تو خیلی بهتر بازی می کنند. بازیکن اگه تو زمین نباشه که نمی تونه صعود کنه در همون سطح باقی می مونه. شاید هم هیچ وقت نتونه بازی کنه.
یادت باشه وسط زمین به خودت غره نشی، بگی من فلانم و بهمانم. ممکنه در کمتر از آنی، توپت را بگیرند و ناکار بشی. شاید هم یه پاس اشتباه تو منجر به نابودی خودت و اطرافیانت بشه. حواست را جمع کن اگه می خوای تو جام جهانی دنیا برنده بشی
"توپ دلت را به هر کسی پاس نده"
+ ای مادر داعش، هر لحظه آماده ایم که داغش را بر دلت گذاریم. این شمشیرهای در غلاف ما فقط منتظر اذن جهاد اماممان است
احمد یوسفی